Тивките икони на дизајнот, култни парчиња мебел кои не се за секого
Во светот на ентериер дизајнот, некои парчиња мебел се толку присутни во поп-културата што речиси го изгубиле својот оригинален шарм – ги гледаме во реклами, списанија, дури и во лоби на хотели, бидејќи улогата која им е доделена вриска „безбеден дизајн“. И додека Eames Lounge или Barcelona столчето заслужено имаат статус на икони, не можеме да не се запрашаме, а што е со оние тивки херои на дизајнот?
Зад светлата на рефлекторите, настрана од Pinterest алгоритмите и од тој премногу полиран, „мејнстрим-софистициран“ вкус, постојат парчиња мебел што не се наметнуваат – туку тивко оставаат трага. Тие се дизајни со душа, создадени не за инстант лајкови, туку за внимателни погледи. Мебел што не се труди да биде дел од некој тренд – затоа што тој сам по себе е ориентир, знак, белег на време и став.
Во продолжение ви претставуваме неколку такви култни, но неправедно потценети парчиња мебел. Дела што оставиле длабока трага врз дизајнерското размислување – од архитектонски студија до ентериери на луѓе со префинет вкус. Зошто не ги гледаме почесто? Затоа што не се за секого. Бараат простор што ги разбира. Бараат личност што не трча по сензации, туку по суштина.
1. Costes Chair – Philippe Starck (1984)
Создадена за култното Café Costes во Париз, оваа столица со својата асиметрична форма, црна лакирана структура и топол фурнир од махагони, го предвиде денешниот тренд на „инстаграмабилен“ мебел. Но пред сè, таа постави нова естетска норма: дека комерцијалниот мебел може да биде авангарден. Не е столица за сечиј дом – таа бара сцена.
2. Hill House Chair – Charles Rennie Mackintosh (1903)
Еден од најграфичките и архитектонски најјазични дизајни во историјата. Со својот висок наслон и геометриски детали, оваа столица повеќе наликува на уметничка скулптура отколку на мебел. Влијаеше врз Bauhaus, модернизмот и скандинавскиот минимализам – тивко, но длабоко.
3. Bibendum Chair – Eileen Gray (1926)
Името го добива по Michelin човекот – Bibendum – и изгледа како надуени гуми преточени во луксузна фотелја. Ова е дизајн што спојува хумор, удобност и женствена елеганција во време кога тоа било реткост. Засенета е од машките модернисти, но денес повторно станува симбол на индивидуалност.
4. Taliesin West Armchair – Frank Lloyd Wright (1949)
Формата е речиси надреална – агли, линии и сенки што создаваат дизајн со карактеристики на архитектонска минијатура. Wright не дизајнирал мебел, тој создал концепти за живеење. Оваа фотелја е пример како мебелот може да биде продолжение на просторот, не само негова пополнетост. Ова не е само фотелја – ова е карактер. Ако некој мебел заслужува своја улога во „Војна на ѕвездите“, тоа е Taliesin. Замисли ја како мудар советник од некоја далечна галаксија, тивок, но со авторитет. Геометриски, строга, и со фацата на „не ми се мешај во линиите“. Frank Lloyd Wright не дизајнирал столици – тој правел мали архитектонски суштества со сопствена гравитација. А оваа? Оваа има цела орбита околу себе.
5. Sinus Lounge Chair – Reinhold Adolf & Hans-Jürgen Schröpfer (1976)
Футуризам во најдобро издание. Со својот синусоиден облик и пружинеста основа, оваа фотелја е како визуелен ритам – динамична, удобна и експресивна. Германски дизајн што зборува за слобода на форма и движење. Да, изгледа необично – ама токму затоа ја обожуваат визионерите.
Во време кога повеќето фотелји се обидуваа да изгледаат сериозно, правилно и стабилно – Reinhold Adolf & Hans-Jürgen Schröpfer си рекле: „Ќе патуваме малку низ времето.“ Со својата пружинеста основа и синусна форма, оваа фотелја изгледа како да е замислена од некој кој студирал и физика и футуризам.
Не се вклопува во класичните категории – ниту целосно модерна, ниту ретро, туку нешто како рана верзија на мебел што го замислувале футуролозите од 70-тите. Слободна, еластична, пркосна. Ќе ја обожаваат оние што не веруваат во статичен комфор и сакаат да седат во нешто што делува како да вибрира со електронска музика и визии за иднината.
Ова не е фотелја за салони со кристални вазни – ова е за луѓе што користат AI, но сè уште сакаат добра механичка пружина.
Наместо заклучок
Во време кога мебелот сè почесто се сведува на „брза мода“ – препознатливи форми, шаблонски комбинации и клише-естетика – вреди да се потсетиме дека добриот дизајн не мора секогаш да биде гласен. Некои од највпечатливите парчиња не се родени за масовно производство, туку за луѓе што знаат да забележат длабочина, приказна и храброст во една форма.
Овие култни, „непопуларни“ парчиња не бараат аплауз, но кога ќе ги внесеш во простор – тишината се менува. Тие не се по мерка на сите, и токму затоа се посебни. Не се ни обидуваат да се допаднат – тие веќе имаат идентитет.
Ако сте тип што избира столица како што други избираат слика – поради чувството, меморијата и ставот што го носи – тогаш овие дизајни се токму за вас. Затоа, следниот пат кога ќе барате „нешто различно“, заборавете ги трендовите и фокусирајте се на карактерот.
Затоа што вистинскиот стил никогаш не е на попуст.
0 comments