Имагинарен дијалог помеѓу Микеланџело и Бернини – две визии на Давид
Во текот на историјата на уметноста, малкумина субјекти ја плениле имагинацијата на скулпторите/вајарите како библиската фигура на Давид. Двајца од најголемите мајстори на скулптурата, Микеланџело Буонароти и Џан Лоренцо Бернини, понудиле длабоко различни интерпретации на истиот лик, одразувајќи ги уметничките и културните чувствителности на нивните соодветни епохи. Во овој имагинарен дијалог, двајцата уметници од Ренесансата и Барокот разговараат за своите уметнички избори, техники и идеите зад нивните скулптури на Давид, нудејќи фасцинантен поглед на нивните спротивставени визии за сила, движење и симболизам.
Микеланџело (16 век): “Драг Џан Лоренцо, гледам дека и ти си го избрал Давид како твој субјект. Кажи ми, која беше идејата водилка зад твојот Давид? Јас го замислив пред битката, концентриран, полн со внатрешна тензија.”
“Caro Gian Lorenzo, vedo che anche tu hai scelto di rappresentare il giovane David. Dimmi, qual è stata la tua idea principale dietro il tuo David? Perché io l’ho immaginato prima del combattimento, concentrato, pieno di tensione interiore.”
Бернини: “Драг Микеланџело, твојот Давид е без сомнение возвишен, но јас сакав да го прикажам во поинаков момент. Мојот Давид е среде акција, во самиот миг кога ја фрла каменот. Сакав да ја прикажам динамиката, енергијата која тече низ него. Тој е пооживеан, на некој начин.”
“Caro Michelangelo, il tuo David è senza dubbio sublime, ma io ho voluto catturare un momento diverso. Il mio David è nel pieno dell’azione, nel momento esatto in cui sta lanciando la pietra. Volevo mostrare la dinamica, l’energia che scorre attraverso di lui. È più vivo, in un certo senso.”
Микеланџело:
“Во тишината пред битката, Давид е отелотворение на разумот кој ја надвладува силата.”
Бернини:
“Мојот Давид не чека, туку дејствува – полн со живот, енергија и моментум.”
Michelangelo:
“Nel silenzio prima della battaglia, David è l’incarnazione della ragione che supera la forza.”
Bernini:
“Il mio David non aspetta, agisce – pieno di vita, energia e slancio.”
Микеланџело: “Разбирам. Твојата скулптура е извонреден пример за движење. Но јас избрав да задржам поза што е повеќе статична, речиси класична, за да ја пренесам идејата за скриена моќ. Го избрав мермерот за да даде чувство на вечност, фигура која би можела да го издржи текот на времето.”
“Capisco. La tua scultura è un esempio straordinario di movimento. Ma io ho scelto di mantenere una postura più statica, quasi classica, per trasmettere l’idea di potenza contenuta. La mia scelta del marmo era per dare una sensazione di eternità, di una figura che potrebbe resistere al tempo stesso.”
Бернини: “И јас избрав мермер, но го обработив поинаку, работев внимателно како да е жива кожа. Сакав движењето да изгледа природно, да се чувствува како кожата и мускулите да се затегнати под површината. Се обидов да направам набљудувачот да се чувствува дел од акцијата.”
“Anche io ho scelto il marmo, ma l’ho lavorato in modo diverso, quasi come fosse carne viva. Volevo che il movimento sembrasse naturale, che la pelle e i muscoli fossero tesi sotto la superficie. Ho cercato di fare in modo che chi osserva si senta parte dell’azione.”
Микеланџело: “Точно е, твојот Давид речиси изгледа како да дише. Но мојот беше замислен како симболична фигура, повеќе од реалистичен портрет. Сакав да ја претставува моќта на разумот против бруталноста на силата.”
“È vero, il tuo David sembra quasi respirare. Ma il mio è stato pensato per essere una figura simbolica, più che un ritratto realistico. Volevo che rappresentasse la potenza della ragione contro la brutalità della forza.”
Бернини: “И токму тука се разликуваме, мајсторе. Ти се стремеше кон идеалот, јас кон реалноста на моментот. Твојот Давид е идеја, мојот е месо и коски, млад полн со енергија и бес.”
“Ed è proprio qui che ci differenziamo, maestro. Tu hai cercato l’ideale, io la realtà del momento. Il tuo David è un’idea, il mio è carne e ossa, un giovane pieno di energia e di furia.”
Во овој имагинарен разговор, јасно се гледа како Микеланџело и Бернини претставуваат две длабоко различни визии за уметноста и скулптурата. Микеланџело, со својата потрага по класичниот идеал и воздржана внатрешна сила, извајал Давид кој ја претставува моќта на умот и разумот. Од друга страна, Бернини ја внесува скулптурата во нова, динамична димензија, претворајќи ја фигурата во жива акција и фаќајќи ја интензивноста на моментот. И двајцата, на свој начин, ја направиле фигурата на Давид бесмртна, оставајќи неизбришлива трага во историјата на уметноста.
